เรื่องราวของฉัน

[Marinas]

พวกเราเป็นคนอีกคนหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่เสมอๆเราเป็นคนขี้อาย ไม่มีความเชื่อมั่น ปกติแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมพวกเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนพ้องและก็คนรอบข้าง จนกระทั่งเราไม่อยากไปสถานศึกษาหรืออกนอกบ้าน แต่ว่าบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่เยี่ยมที่สุดเพราะครอบครัวชอบต่อว่าและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนพวกเราอายุ12เราถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวหลายวันเพราะเหตุว่าแม่ไปเฝ้าตาที่เจ็บป่วยที่โรงหมอ พวกเราเริ่มมีความคิดว่าไม่มีผู้ใดอยากเราเลย พอเพียงถึงตอนปิดภาคเรียนเราเริ่มมีลักษณะเหม่อ ไม่ค่อยพูด ไม่ได้สนใจคนรอบข้าง วันแล้ววันเล่าเราก็เล่นเพียงแต่โทรศัพท์ไม่ค่อยกินข้าว เราอยู่อย่างนั้นติดต่อกันนาน แม้กระนั้นเมื่อแม่เห็นว่าเราเริ่มแปรไป แม่ก็กล่าวว่าพวกเราติดแต่ว่าโทรศัพท์ไม่สนใจการเรียนถึงได้โง่อยู่อย่างงี้ พวกเรารู้สึกเสียใจมากที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบประโลมพวกเราเลย เมื่อเปิดภาคเรียนเราก็ท้อสำหรับการเรียนมากแม้กระนั้นก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร เราไม่สนใจคนที่บูลลี่จนถึงเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมเราไล่เก็บงานกระทั่งคิดว่าครบแล้ว แต่ว่าเมื่อตรวจพวกเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จพวกเราทำเพียงแค่ข้อเดียวเมื่อคุณครูถามคะแนนเราบอกครูว่าได้1คะแนน พวกเราที่ธรรมดาแล้วไม่เคยถูกอาจารย์ว่ารุนแรงก็ได้โดนครูติว่า "คุณใช้สมองหรือคิด คนอะไรจะทึ่มขนาดนี้" พวกเรารู้สึกเสียใจ  จนถึงเกือบร้องแต่พวกเราก็เก็บความรู้สึกไว้สหายก็พากันหัวเราะเรา แล้วต่อจากนั้นเราก็ไม่ทราบควรจะทำยังไงกับชีวิต กระทั่งปัจจุบัน

บทความจาก storyblogforyou]storyblogforyou[/url]