เพียงพอเราแก่ พวกเราจะเป็นผู้ใหญ่อย่างไร ให้ลูกหลานรัก

[Beer625]

อยู่ไปนานๆให้บุตรหลานยกย่องรัก ไม่ใช่ว่าอยู่นานเนื่องจากทานข้าว แม้กระนั้นเมื่อแก่ขึ้นแล้ว

ควรดำเนินชีวิตให้มีความสุขเพิ่มมากขึ้น ตามอายุของเรา แบบนี้ชีวิตจะสุขมากมาย

1. แก่ขึ้น แต่ต้องรู้จักตั ดหัวใจ

บางอย่างเมื่อสู ญเสี ยไปแล้ว ก็อย่าได้ยึดติด ปล่อยวาง คิดให้ได้ว่าแต่ก่อนมันก็ไม่ได้เป็นของพวกเราอยู่แล้ว

รวมทั้งวันสุดท้ายในชีวิต คุณก็เอาอะไรไปมิได้แม่แต่อย่างเดียว จงตั ดดวงใจให้ได้ในสิ่งที่สู ญไปแล้ว แล้วจะเป็นสุขกับสิ่งที่ยังมีอยู่ได้

2. เมื่อแก่ขึ้น ให้รู้จักปลง

ควรจะปล่อยวางเรื่องราวอะไรบางอย่าง ที่จำเป็นที่จะต้องปล่อย หัวใจของมนุษย์แบกรับได้อย่างจำกั ด อย่ามัวแต่ฝังใจ

ปล่อยวางตำแหน่ง ฐานะที่เคยดำรง วางอดีต แล้วจงเรียนรู้การใช้ชีวิตในปัจจุบัน ให้แฮปปี้ในวัยแก่ซะ

3. จำเป็นที่จะรู้จัก วางอารมณ์

สังคมในสมัยก่อน ก็มีความย ากของคนในอดีตเหมือนกัน ส่วนสังคมในตอนนี้ ก็มีความย ากของคนในเดี๋ยวนี้

ด้วยเหตุนั้น อย่าเอาความนึกคิดของเรามาเป็นที่ตั้ง ไม่พอใจอะไร ก็ว่าลูกหลานเอาความคิดตนเป็นที่ตั้ง


ถ้าเกิดทำแบบนั้นกาลครั้งหนึ่ง ความดีจะหายไปคราวหนึ่งเลยล่ะ วาสนาของลูกหลานหายไปส่วนหนึ่ง


โน่นเนื่องจากว่าบิดามารดาเป็นพระพรหมของลูก ถ้าหากคอยแช่ ง ด่ า บุตรหลานจะรุ่งโรจน์ได้อย่างไร

4. แก่ขึ้น เปรียบเทียบดั่งไม้ใกล้ฝั่ง

ตั ณหาต้องต่ำลง ความโล ภ โกรธ หลง จำต้องลด คุณงามความดีความขรึมจำเป็นต้องเยอะขึ้นนะ

ความเมตตา ขอความกรุณา มุทิตา อุเบกขา จำเป็นต้องมาก เตือนตนเองไว้เสมอว่า อยู่ให้บุตรหลานเคารพรัก

ไม่ใช่ว่า อยู่ให้บุตรหลานเขา หวา ดกลั วจนกระทั่งบุตรหลาน ไม่มีผู้ใดอย ากใกล้

5. ต้องรู้จักวางมือ ปล่อยวาง

คุณไม่มีทางทำงานไปได้ตลอดหรอกนะ หรืออยู่ดูแลลูกหลานไปจนกระทั่งวันสุดท้าย

โดยเหตุนี้ ต้องรู้จักวางมือ บุตรหลานมีบุญวาสนา เขาฟุตบาทของบุตรหลานเอง


ถ้าเกิดคิดแทนไปหมดทุกอย่างเลย คุณนั่นแหละที่จะอ่อนเพลียตลอดกาล เพราะเหตุว่าวันหนึ่งที่คุณจากไป


พวกเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อได้ยังไงล่ะ การรู้จักวางมือคือการฝึกฝน วางใจในลูกหลานของเรา แล้วก็เป็นการผลักดันเขาไปในตัวด้วย
ลูกหลานรัก
ขอบคุณบทความจาก https://freelydays.com/13553/